โรคใคร่เด็ก (Pedophilia) เป็นอาการทางจิตที่ผิดปกติที่แสดงออกว่าชอบหรือรักเด็ก แต่เป็นความรักที่เกินขอบเขต รักแบบคลั่งไคล้ ต้องการให้เด็กเป็นของตัวเอง จนนำไปสู่การนำเด็กมาเป็นเหยื่อบำบัดความใคร่ทางเพศ
ลักษณะผู้ป่วยโรคใคร่เด็กไม่แสดงพฤติกรรมที่ชัดเจนและสังเกตอาการจากภายนอกได้ยาก
- ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายอายุ 35 – 40 ขึ้นไป
- ไม่ค่อยมีความสุขกับคู่ครองวัยเดียวกัน
- ส่วนใหญ่เกิดจากคนในครอบครัว/คนใกล้ชิด เช่น เพื่อนบ้าน/ญาติ
- พยายามเข้าใกล้เด็กด้วยวิธีการตีสนิท หลอกล่อ ให้รางวัล ให้ขนม ให้เงิน เพื่อให้เด็กเชื่อใจ/ตีสนิท
- เกิดความรู้สึก/มีจินตนาการทางเพศกับเด็กเท่านั้น
- ชอบมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเด็กและทำซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งเด็กคนเดิมหรือเด็กคนใหม่
ใครที่มีความเสี่ยงจะตกเป็นเหยื่อเด็กก่อนวัยเริ่มเจริญพันธุ์ไปถึง 13 ปี
- เด็กทารก
- เด็กอนุบาล
- เด็กประถม
รูปแบบการกระทำทางเพศกับเด็ก
- ไม่มีการสัมผัสร่างกาย
- สัมผัสร่างกายแต่ไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปในอวัยวะเพศ
- ล่วงละเมิดทางเพศ
หมายเหตุ ปัจจุบันประเทศไทยยังไม่มีการกำหนดโทษและลงโทษโดยคำนึงถึงความผิดปกติทางจิต “โรคใคร่เด็ก” และอาจไม่เข้าข่ายเป็นผู้ป่วยทางจิตเวช ผู้ทำความผิดจึงมีความผิดและรับโทษตามประมวลกฎหมายอาญา
แจ้งเหตุได้ที่
- มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก 0-2412-1196 (ในเวลาราชการ)
- ศูนย์ช่วยเหลือสังคม 1300 (ตลอด 24 ชั่วโมง)
อ้างอิง
- รายงานสรุปกรอบกฎหมายและมาตรการในการป้องกันการกระทำความผิดในคดีทางเพศ สกธ. (หน้า 14-16)
- วิทยานิพนธ์คณะนิติศาตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ปีการศึกษา 2560 โดยนางสาววรัญญา เสาวนิต เรื่อง ผู้ป่วยโรคใคร่เด็กกับขอบเขตความรับผิดทางอาญา : ศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายต่างประเทศ
- ประมวลกฎหมายอาญา (มาตรา 277, 279, 287/1, 65, 78)
- พระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. 2550 (มาตรา 14 (4))
